Hoogtepunten en dieptepunten

Voor degene die afschrikken vanwege de enorme lap tekst (sorry, in een maand zien we nu eenmaal veel dingen die we heel graag met jullie delen) hebben we een kort overzicht gemaakt van de hoogtepunten en dieptepunten. Dieptepunten? Ja helaas waren er ook een paar minder leuke ervaringen.


Hoogtepunten:
- op het meest noordelijke puntje van Australie ('The Tip') staan na een fantastische tocht door Cape York Peninsula
- wildlife spotten (schildpadden, krokodillen, wallabies, cassowaries, dragon lizards en prachtige vogels) tijdens het wandelen, kanoen en zwemmen in Boodjamulla (Lawn Hill) National Park, XX (Katherine Gorge) National Park en Cape Tribulation
- de hitte ontvluchten door te zwemmen bij prachtige watervallen en riviertjes op Cape York Peninsula, en van de rotsen af te glijden op de natuurlijke glijbaan in Paluma National Park
- aanschaf van een ukulele en een akoestische basgitaar in Cairns
- Paul z'n baard is gekortwiekt na 4 maanden


Dieptepunten:
- diefstal uit onze auto, gelukkig alleen geld en geen spullen
- enorme barst in onze voorruit na een steen van een tegenligger die er tegenaan knalde, de voorruit moeten we laten vervangen
- we hebben een poging gedaan om ons roofrack van de auto af te rijden in Cairns
- lekke band en een defect bandophangsysteem wat weer de nodige reparaties gaat vragen
- aflevering 9 van seizoen 3 van Games of Thrones (de volgers van Games of Thrones weten waar het over gaat, de niet-volgers hebben nog flink wat in te halen! ;) )
- Paul heeft z'n baard is gekortwiekt na 4 maanden


Toch nieuwsgierig geworden? Neem je welverdiende pauze op je werk, zet een kopje koffie, ga er lekker voor zitten en hopelijk geniet je er net zo van als wij hebben gedaan! :D


Townsville
De volgende stop na ons vorige blog was Townsville. Een heel mooi stadje, met een prachtige boulevard en een grote rots (Castle Hill) midden in het stadje. We zijn daar naar de 'show' geweest. Wij hadden nog nooit zoiets gezien. Het is een soort rondtrekkend evenement dat in alle dorpjes en steden komt (bijna alle plaatsjes hebben wel een zogenaamde 'showground'). Het is een soort kruising tussen een agrarische demonstratie/veiling waar je allerlei boerderijdieren kunt bekijken en zelfs kopen en een kermis (20 dollar per attractie!).

Paluma National Park
Het leukste in Paluma National Park waren de watervallen met gladde rotsen waar je vanaf kon glijden! Helaas zijn we ergens op die dag zonder dat we het doorhadden ook bestolen. Er is geld uit ons portomonneetje dat in het dashboardkastje lag gejat. Gelukkig hebben ze de pasjes niet meegenomen en ook de camera, telefoons en laptop die op de passagiersstoel lagen niet. Desalniettemin enorm balen. We hadden niet verwacht dat zoiets zou gebeuren op een National Park camping en begrijpen nog steeds niet waar en wanneer het precies gebeurd is.


Cairns
Next stop, Cairns! Op de camping in Cairns stonden we naast twee Australiers, Jayden en Joe, die een soortgelijke trip als wij aan het doen zijn. We konden het goed met elkaar vinden, en belanden die avond samen met hen en nog een Schotse jongen, Tim, op de openingsavond van het ukulele festival in de bar van het Hilton Hotel (voor wie het niet weet, een ukulele is een hele kleine gitaar, met 4 snaren ipv 6). Daarna wilden we gaan stappen. Helaas kwamen we geen enkele club in, omdat wij geen legitimatie bij ons hadden. De Irish pub kwamen we wel in, en daar hebben we de hele nacht gedanst. Èn ontdekt dat als je hier een wodka lime bestelde, dat ze er dan behalve wodka en limoen, ook sodawater bij doen, wat leidt tot een ontzettend slappe wodka lime!

De volgende dag met een kleine kater een parkeergarage in gereden, en vergeten dat dat helemaal niet kan omdat we een roofrack hebben. Met een oorverdovende knal schoot ons roofrack een halve meter naar achteren, met als gevolg dat we nu een enorme deuk in het dak hebben. Echt ontzettend balen, maar gelukkig waren er 'maar' twee onderdelen van het roofrack onherstelbaar beschadigd. Die avond ging Jayden (die chef is) voor ons koken omdat we 12 jaar samen waren, dus dat verzachtte de pijn van die dag een klein beetje. Heerlijke lamb roast op de bbq met couscoussalade en yoghurtdressing.

Op zaterdag was de grote dag van het ukulele festival, met optredens in het park en een wereldrecordpoging. De hele dag lekker in het gras gelegen en muziek geluisterd. Ze hebben in Cairns ook een 'lagoon' (net als in Airlie Beach). Een soort zwembad direct aan de kust, wat gewoon openbaar en gratis is. Cairns ligt wel aan de kust, maar de stad zelf heeft niet echt een strand, bovendien zitten er in de zomer dodelijke kwallen in de zee, waardoor zwemmen in de zee niet veilig is. Paul heeft die dag ook eindelijk een basgitaar gekocht, waar 'ie al sinds we in Australie zijn naar aan het kijken was. Het is een hele mooie, kleine akoestische bas. Inèz heeft een ukulele gekocht die dag, dus hopelijk kunnen we straks samen liedjes spelen! We hebben meegedaan aan de wereldrecordpoging ukulele spelen (je kon een ukulele lenen, dat heeft Paul gedaan), maar er waren 1000 man te weinig om het wereldrecord te breken.

Wat veel mensen natuurlijk eigenlijk gaan doen vanuit Cairns, is snorkelen of duiken in het Great Barrier Reef! Wij wilden dat ook gaan doen, maar het was erg winderig. Dit zou de zichtbaarheid in het water ernstig verminderen. Wij hebben daarom besloten om nu geen geld uit te geven aan snorkelen. Maar wellicht dat we volgend jaar nog wel een stukje doorrijden deze kant op, om alsnog te gaan snorkelen in het Great Barrier Reef.

Na Cairns zijn we gaan kijken bij Kuranda, een dorpje middenin het regenwoud waar elke dag allerlei markten zijn. Het was leuk om even een kijkje te nemen, en bijzonder om te zien hoe slim de bewoners hun kleine dorpje tot een toeristische attractie hebben gemaakt, waar veel mensen als dagtrip vanuit Cairns naartoe gaan.

Cape Tribulation
Daarna doorgereden naar Cape Tribulation, een stuk prachtig tropisch regenwoud dat direct grenst aan witte zandstranden en de zee. Maar ook hier kun je niet lekker in de zee zwemmen, zomers wederom door de dodelijke kwallen (die zo'n beetje de hele kust aan de noordkant van Australie bezetten), maar heel het jaar door kunnen er 'salties' zitten, zoutwaterkrokodillen. De salties schijnen razendsnel te zijn in het water, en je te pakken te hebben voordat je het doorhebt. Ze mogen dan salties heten, ze zitten ook in rivieren en meren verder landinwaarts, dus over het algemeen wordt ook afgeraden om daar te gaan zwemmen, of zelfs om te dicht bij het water te komen, en om dichtbij het water je tent op te zetten. De tweede nacht op Cape Tribulation bleken Jayden en Joe, onze Australische vrienden die we in Cairns hadden ontmoet, wederom onze buren te zijn, dus weer een leuke avond samen beleefd. Ook een hoogtepunt is dat we hier Cassowaries hebben gezien, met een jonkie! Dit zijn hele grote vogels (2 meter hoog), die zeer zeldzaam zijn, er schijnen er maar rond de 2000 van te zijn.

Bloomfield Track
Vanuit Cape Tribulation hebben we het Bloomfield track gevolgd naar Cooktown. Dit is een 4wd-track dat pas in 1983 (wat overigens een topjaar is vanwege de lancering van Thriller, the A-team en Paul) gemaakt is, dwars door het tropische regenwoud van Daintree National Park. Hiervoor kon men niet van Cape Tribulation naar Cooktown rijden via de kust. Het was een erg leuke route om te rijden, met een aantal creek crossings en wat steile heuvels. Cooktown is de plaats waar Captain James Cook op 17 juni 1770 aanmeerde.

Cooktown & Cape York Peninsula
In Cooktown begon onze trip door de uitgestorven wildernis van Cape York Peninsula. Een groot deel van dit schiereiland in het Noorden van Australie is onbegaanbaar in het regenseizoen (november tot maart), ieder jaar overstromen hele stukken land, inclusief de wegen, en ieder jaar zijn er dus wegwerkzaamheden om de wegen weer begaanbaar te maken. Het noordelijkste puntje Australie, 'The Tip', ligt bovenaan Cape York. Iedere paarhonderd kilometer is er een roadhouse waar je kunt tanken en wat kunt eten, en verder is er letterlijk alleen maar natuur. Per Roadhouse wordt de benzine aanzienlijk duurder! Kamperen kan bijna overal gratis dus dat scheelt dan weer.

Op het noordelijke stuk van Cape York zijn twee routes die je kunt nemen. De meest directe weg is de 'The Old Telegraph Track', een uitdagend 4wd-track dat de 'Overland Telegraph Line' volgt, die in 1880 gemaakt is zodat er communicatie mogelijk was tussen Cairns, Cape York en Thursday Island (dat boven Cape York ligt en het 'hoofdeiland' is van de Torres Strait Islands). De andere route gaat via de Southern en Northern Bypass Roads, die de meeste creek crossings vermijdt, en ondanks hun langere afstand de snelste route is.
Ter illustratie, het Old Telegraph Track is een track met letterlijk twee bandensporen om te volgen, en als je een tegenligger tegenkomt zal één van de twee de bosjes in moeten rijden (of allebei een beetje), of een stuk achteruit moeten naar een stuk waar je elkaar kunt passeren, en als je een recht stuk hebt, kun je misschien 50 km/uur rijden, maar over het algemeen zul je niet harder dan 20-30 km/uur gaan. Dit track wordt niet onderhouden, waardoor het ieder jaar na het regenseizoen weer totaal anders kan zijn. Je kruist een flink aantal riviertjes en er zitten stukken met rotsen en los zand bij. De Bypass Road is een brede dirt road, waar je vaak gewoon 80-90 km/uur kan rijden. De charme van reizen op Cape York Peninsula is wel het rijden via het Old Telegraph Track. Wij hebben sommige stukjes van het track wel gedaan, en sommige stukjes zijn we via de bypass road gegaan (als de kans te groot was dat we vast zouden komen te zitten of als de Creek Crossing te diep was aangezien onze auto geen snorkel heeft).

Het is moeilijk in woorden te beschrijven hoe de trip op Cape York was. Het was echt een belevenis. We hebben bijna overal wild gekampeerd, vaak aan riviertjes waar je ook kon zwemmen (omdat er anderen ook aan het zwemmen waren, of omdat de ranger ons gezegd had dat er geen 'salties' zaten). Er waren een aantal prachtige watervallen waar we ook hebben gezwommen (Twin Falls, Eliot Falls en Fruit Bat Falls).

Om in het allernoordelijkste puntje te komen, moest je de ferry over de Jardine River nemen. Er schijnt ooit wel gewoon een crossing te zijn geweest waar je met de auto doorheen kon rijden, maar dat werd te gevaarlijk omdat de rivier te breed en te diep werd. De ferry was belachelijk duur ($130), maar nadat we zover waren gekomen, wilden we natuurlijk ook naar 'The Tip'.

Vanuit Cape York zijn we richting Boodjamulla (Lawn Hill) National Park gereden. Onderweg hebben we weer op prachtige plekken gekampeerd. Helaas kregen we een flinke steen tegen onze ruit (het grote nadeel van al die dirt roads) die direct een enorme barst veroorzaakte (te groot voor de briljante hars van CarGlass), en bij iedere bobbel in de weg werd de barst groter en groter (en er zitten nogal wat bobbels in de weg). Enorm balen, maar helaas niet veel aan te doen. We hebben geprobeerd te redden wat er te redden viel met Ductape :) De volgende dag kregen we weer een steen tegen ons raam, wat nòg een beschadiging opleverde.

Boodjamulla (Lawn Hill) National Park
Lawn Hill was echt een prachtig National Park. Het is een diepe gorge met smaragdgroen water tussen prachtige rode zandsteen rotsen. Het water in de gorge wordt gevoed door bronwater dat uit de aarde omhoog komt borrelen, de belletjes van het bronwater zie je in het water omhoog komen. We hebben heerlijk gewandeld, gezwommen en gekanoot. Ook hier zaten krokodillen, maar dit zijn de zogenaamde 'freshies', zoetwaterkrokodillen, we hebben er twee gezien. Deze zullen je niet actief aanvallen, zolang je ze niet stoort. Het is wel gek om na al die weken waar je nergens zomaar kon gaan zwemmen als er 'salties' konden zitten, ineens wel te gaan zwemmen waar je de 'freshies' al hebt zien zitten. Tijdens het kanoen hebben we ook een paar schildpadden gezien.

De dag dat we bij Lawn Hill vertrokken kregen we nog een tegenslag met de auto, een platte band! We hebben de band verwisseld en dus nog iets aan het lijstje toegevoegd waarvoor we in de eerstvolgende grote stad (Katherine of Darwin) naar de garage moeten. Helaas bleek ook meteen dat het systeem waarmee het reservewiel aan de achterdeur hangt niet goed meer werkt. 1 bout was al afgebroken en bij de andere twee ging het schroefdraad stuk. Dus nu hebben we 2 enorme banden op het roofrack liggen.

Vanuit Lawn Hill is het zo'n 300 km naar de grens met The Northern Territory, en vervolgens nog zo'n 1000 km tot Katherine. Een lange, lange weg door het uitgestrekte landschap met niets onderweg, behalve af en toe een roadhouse waar je kunt tanken en je benen strekken, of een paar huizen waar je melk en brood kunt scoren. We hebben dus een paar lange dagen in de auto doorgebracht en een keer geslapen op een rest area langs de snelweg, maar ook een keer aan een prachtige rivier waar heel veel verschillende vogels waren. We hadden dit keer gekozen voor de iets langere route, omdat deze over geasfalteerde weg is, en we wel even klaar waren met de 'corrugation' (ernstige hobbels en bobbels), waardoor je hele auto heen en weer en op en neer geschudt wordt, en met opspringende stenen van tegenliggers die barsten in je ruiten maken.

We vinden het ook superleuk om van jullie te horen. Dus laat een berichtje hieronder achter, mail ons of whatsapp ons... het kan soms even duren voor we reageren omdat we niet vaak internet hebben, maar we vinden het altijd leuk om te lezen hoe het met jullie gaat!

Trouwens bizar dat het in Nederland (33 graden) nog heter is dan hier in Katherine waar we nu zitten (32 graden)!!