Mensen

Times flies... en inmiddels zitten we alweer een heel stuk in 2014. Wij hopen dat jullie allemaal een fijne kerst hebben gehad en een geweldig Oud & Nieuw! We hopen voor jullie op een super 2014 waarin je je dromen gaat waarmaken!

Voor ons was 2013 een heel bijzonder jaar, waarin wij onze droom hebben waargemaakt... and we're still living the dream! Het is ongelooflijk hoe snel de tijd is gegaan, en dat we nu alweer 9 maanden in Australie zijn. Maar we hebben ook dingen gemist in Nederland, dat is uiteraard de keerzijde, momenten dat we graag bij jullie hadden willen zijn. In het verlengde daarvan, we hebben nogal moeite om aan iedereens verjaardag te denken, dus wellicht zijn we dat vergeten/gaan we dat vergeten, sorry daarvoor. Weet dat we wel aan jullie denken en jullie missen!!


Zoals jullie in onze vorige post hebben kunnen lezen, hebben we vlak voor de kerst 4 dagen vrijwilligerswerk gedaan bij het Monkey Mia Dolphin Resort. Monkey Mia ligt op het Peron Peninsula in Shark Bay, een gebied dat op de werelderfgoed lijst staat. Het is er dan ook echt heel erg mooi (hoewel dat maar één van de vier criteria voor werelderfgoed is). De zee heeft zulke mooie verschillende kleuren blauw, daar kun je echt uren naar kijken. Bij Monkey Mia zwemmen de dolfijnen heel dicht bij het strand, terwijl we gewoon op het strand lagen te chillen kwamen er ineens dolfijnen langs gezwommen op 2 meter afstand.

Elke ochtend, maximaal 3 keer per ochtend, worden bij Monkey Mia dolfijnen gevoerd. Het zijn wilde dolfijnen, dus elke ochtend is het afwachten of ze op komen dagen. Schijnbaar komen ze gemiddeld 3 dagen per jaar niet. De dagen dat wij er waren, kwamen ze gelukkig wel en soms waren er wel 14 dolfijnen tegelijkertijd! Er zijn 5 vaste dolfijnen die gevoerd worden; Nicky, Surprise, Piccolo, Shock en Puck. Alleen deze 5 dolfijnen worden gevoerd. Uiteraard is het voeren van dolfijnen tegennatuurlijk en er wordt door de overheid dan ook streng gecontroleerd wat er bij Monkey Mia gedaan wordt. Er worden daarom veel data bijgehouden; welke dolfijnen er gespot worden, waar precies en hoe laat, welke dolfijnen er tijdens het voeren zijn, hoeveel en welke vis er gevoerd wordt, of de dolfijnen de vis opeten, welk gedrag de dolfijnen vertonen. De dolfijnen krijgen bewust zo weinig vis gevoerd dat ze ook nog zelf moeten vissen voor voedsel. Op die manier kunnen ze ook zelf nog overleven als ze niet gevoerd worden.

Onze taak was het bijhouden van alle bovengenoemde data, het klaarmaken van de vis, en assisteren bij het voeren van de dolfijnen. Dat laatste was natuurlijk het leukst. Drie keer per dag stonden we met een emmertje vis in de zee, met een dolfijn op centimeters afstand, en kozen we toeristen uit die een visje aan de dolfijn mochten voeren. En als een dolfijn vond dat de visjes niet snel genoeg kwamen, duwde ze soms met de snuit tegen onze benen aan :)

Het werk was prima, maar het fijnst was dat de rangers die er werkten heel aardig waren, fijn om mee samen te werken, en ze gaven ontzettend veel waardering! We werden overlaadden met complimenten, en dat konden we goed gebruiken na ons avontuur op de stations.

Bij Monkey Mia hoefden we alleen in de ochtend te werken, en soms waren we zelfs al rond 11 uur klaar. We zijn één middag naar het François Peron National Park, op de top van het Peron Peninsula, geweest. Dit park heeft een adembenemende kustlijn, en vanaf de wandelingen bovenlangs de kliffen, hebben we o.a. haaien, schildpadden, dolfijnen en roggen gespot in het water. De andere middagen na het werk hebben we gewoon lekker gechilld op de camping, op het strand (ongeveer 10 meter van onze tent) of bij het zwembad. Dat was echt genieten.


Op 22 december zijn we verder gereden richting het zuiden. Twee benoemenswaardige plekken op het Peron Peninsula waren Hamelin Pool en Shell Beach. Bij Hamelin Pool bevindt zich 's werelds bekendste kolonie van 'stromatolites' (aldus Lonely Planes, maar wij hadden er nog nooit van gehoord, haha). Stromatolites lijken een soort rotsblokken in de branding, ze bestaan uit cyanobacterieen, die nog bijna identiek zijn aan de organismen van 3500 miljoen jaar geleden. Ze schijnen heel belangrijk te zijn geweest voor het creeeren van onze huidige atmosfeer, doordat ze zorgen voor meer zuurstof in de lucht. Tegenwoordig zijn er niet veel stromatolites meer, omdat ze alleen leven in extreem zout water en dat is er niet veel meer.
Shell Beach is een strand wat volledig bestaat uit schelpjes in plaats van zand. Dat is echt een heel bijzonder gezicht, zoiets hadden we nog nooit gezien. Op het Peron Peninsula, dwars over Shell Beach, loopt een gigantisch hek. Dit hek loopt over de breedte over het hele Peninsula (dat op dat punt overigens maar 6 km breed is) om geintroduceerde wilde dieren (dieren die vanuit andere landen naar Australie gehaald zijn, en dus van nature niet in Australie voorkwamen) buiten het schiereiland te houden, zoals wilde katten, vossen en geiten. Doordat ze al deze dieren van het schiereiland verwijderd hebben, konden ze enkele oorspronkelijke bewoners die bijna uitgestorven waren redden, zoals de 'bilby', 'mallee fowl' en 'woma python' (maar we hebben ze niet gezien).


Vervolgens zijn we via Kalbarri National Park (supermooi, maar ontzettend heet en veel vliegen), allerlei prachtige kustplaatsjes, Nambung National Park en Yanchep National Park (voor het eerst koala's gezien! Maar niet 'wild' helaas) verder gereden naar Perth.

Het hoogtepunt op deze route was Nambung National Park, waarin de Pinnacle Desert ligt. Duizenden kalkstenen pilaren rijzen op uit een woestijnachtige omgeving. Spectaculair.

Op 24 december hebben we onderweg in Cervantes een echte Western Australian Rock Lobster gekocht (sommigen zullen hem al voorbij hebben zien komen op facebook). Deze heerlijke kreeft hebben we heel romantisch verorberd op een rest area langs de weg ;) Er stond nog één andere auto, we gingen een praatje maken, en toen bleek dat dit mensen waren die we al een keer of 5 eerder tegen zijn gekomen. Ontzettend toevallig dat deze mensen op dezelfde parkeerplaats overnachtten, en dat nog wel op kerstavond! De ontmoeting op kerstavond was het toevallige begin van een lange reeks ontmoeten met allerlei mensen die we eerder ontmoet hadden.


Op 1e kerstdag zijn we doorgereden naar Perth. Daar gingen we logeren bij Andrew & Amy. Bij hen heeft Inèz een tijdje gewoond toen ze in Nieuw Zeeland was. Andrew & Amy zijn een ontzettend lief 60+ koppel die inmiddels alweer jaren in Perth wonen. We hebben met hen een heerlijk en fijn kerstdiner gedeeld, ham met salade (denk bij ham aan het hele achterpoot van een varken en dan gebraden in de oven) heerlijk in de tuin gezeten en bijgepraat.
We hebben een paar dagen bij hen gelogeerd. Andrew is net met pensioen en Amy had vakantie, dus iedereen was gezellig thuis. 's Ochtends gingen we vaak samen zwemmen in de zee bij Fremantle, en daarna een kopje koffie drinken. Verder hebben we ultiem gerelaxed, en rondgekeken in Perth en Fremantle. Èn we hebben fietsen gekocht. We dachten dat we wel een tijdje in of rondom Perth zouden verblijven, dus het leek ons leuk en handig om met de fiets overal heen te gaan. Later meer hierover...


Op 30 december zijn we verder naar het zuiden gereden, naar Busselton. Hier vond op 3 en 4 januari het Southbound Festival plaats, en wij hadden ons aangemeld om vrijwilligerswerk te doen in de dagen voorafgaand aan het festival en zo een gratis ticket te verdienen. We hebben op oudjaarsdag en nieuwjaarsdag gewerkt, en dachten dat hier wel meer mensen zoals wij op af zouden komen, dus dat we dan gezellig met die mensen Oud & Nieuw zouden kunnen vieren. Tot halverwege de werkdag op 31 december stond ons tentje helemaal alleen op de grote festivalcamping, en leek het erop dat we oud & nieuw met z'n tweetjes zouden vieren. Toen kwamen Jouke & Danielle opdagen. Zij kwamen ook vrijwilligerswerk doen, en dus ook oud & nieuw daar vieren. Jouke & Danielle zijn een Nederlands stel, dat sinds een jaar of 3 in Perth woont. Het klikte goed, we hebben met ze gefeest op NYE en goed samengewerkt op 31 december en 1 januari. Op 2 januari gechilld op het strand samen met hen, en vervolgens ook op het Southbound Festival zelf hebben we samen opgetrokken (en afgelopen week hebben we met ze gebbq't bij hen thuis in Perth). Southbound was geweldig: heerlijk weer, rond de 30 graden, lekker eten en goede bands, met als hoogtepunten The Cat Empire, Bonobo, London Grammar en The Paper Kites.

Tijdens het vrijwilligerswerk werd ons gevraagd of we ook met afbreken wilden helpen, dus we hebben na het festival ook nog 2,5 dag gewerkt en centjes verdiend:)


Daarna zijn we via Margaret River doorgereden naar Augusta. Margaret River is een bekend Australisch wijngebied. We zijn langs een paar wijnerijen gegaan, wijntjes geproefd en gekocht. Super! In Augusta waren we uitgenodigd door een Australisch stel van onze leeftijd (Ryan & Kirsten), dat we ontmoet hebben in Karijini National Park (in september of oktober was dat); we gebruikten dezelfde bbq's op de camping en raakten met elkaar aan de praat. Zij hebben toen hun contactgegevens aan ons gegeven. Ze wonen in Perth, maar toen wij contact met hen opnamen om een keer wat te drinken samen, gaven ze aan dat ze op vakantie waren in Augusta, en dat we daar ook welkom waren. In Augusta hebben Ryan's ouders een zomerhuisje en wij mochten onze tent in de achtertuin opzetten. Ryan's moeder en zijn zus met haar 3 kinderen verbleven ook in het zomerhuisje. We kenden Ryan & Kirsten natuurlijk pas 1 avond hiervoor, dus het was best gek en even wennen om ineens met een deel van zijn familie in een zomerhuisje te zitten. Maar uiteindelijk was het supergezellig. Ryan heeft een boot, dus we zijn elke dag het water op geweest (dolfijnen en zeehonden gezien!). Eén dag had Ryan een kneeboard meegenomen (soort bodyboard) en dat achter de boot gehangen. Dat was supergaaf!

Na een paar dagen Augusta zijn we door Margaret River weer terug naar Perth gereden (en natuurlijk onderweg weer wijn geproefd, haha).

Terug in Perth hebben we twee nachtjes bij Mal gelogeerd. Mal hebben we ontmoet op Gnaraloo Station. Hij was één van de schapenscheerders. De meeste van de schapenscheerders op Gnaraloo waren 40+ en deden het scheren niet als fulltime baan. Ze hadden dat wel gedaan toen ze jonger waren, maar zijn later iets anders gaan doen. Ze gaan nog steeds naar Gnaraloo voor het scheren van de schapen, omdat het zo'n mooie locatie is. Dan gaan ze een paar dagen eerder erheen, en een paar dagen na het scheren blijven ze nog, en gaan ze varen, vissen, (kite)surfen, en drinken. Mal had ons verteld dat hij een eigen bedrijf heeft gehad in het bouwen van bepaalde machines voor in de mijnen. Dit bedrijf had het goed gedaan, en hij heeft het onlangs voor heel veel geld verkocht. Heel apart, want hij is nog hartstikke jong en hoeft dus niet meer te werken. Hij heeft een enorme villa in East Fremantle. We waren verbouwereerd toen we aankwamen. Een garage vol met boy's toys, een zwembad en een hot tub, een mooie buitenkeuken... erg gaaf :) We zijn met Mal, zijn twee dochters en twee van zijn broers (die er ook bij waren op Gnaraloo, dus die hadden we al eerder ontmoet) en aanhang naar Rottnest Island gevaren. Het was een leuke dag, we hebben genoten van lekker weer, zwemmen, lekkere hapjes en drankjes, gesnorkeld. Mal had ook stand up paddle boards mee (een soort surfplank waar je bovenop staat en je met een peddel voortbeweegt), dus we hebben ook een poging daarop gewaagd. 's Avonds hebben we met Mal, zijn broer Wes en het gezin van Wes (vrouw Jackie en tweeling Georgia en Marly van 5) lekker Aziatisch gegeten bij de Fremantle Markets.

Na deze luxe uitstapjes zijn we weer terug gegaan naar Andrew & Amy. Home Sweet Home. Een paar rustige dagen gehad, tijd doorgebracht met Andrew & Amy en een keer wezen bbq-en bij Ryan & Kirsten.

Op woensdag 15 januari kwam Daphne, dus zus van Inèz, aan. Zij kwam voor een weekje op bezoek. Tot op de dag zelf hadden we geen idee wat we precies met haar zouden gaan doen. Er zijn hier zoveel opties, en tegelijkertijd zijn de afstanden soms ook enorm, waardoor een week vrij kort is om veel te zien. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om vanuit Perth weer naar het zuiden te rijden. We hebben onze auto helemaal leeggeruimd en alleen meegenomen wat we echt nodig hadden voor een weekje, zodat er een extra zitplek was op de achterbank. Van Ryan & Kirsten mochten we een 'swag' lenen, dat is een soort slaapzak, gemaakt van canvas, waarmee je in de buitenlucht slaapt.

We hebben een paar dagen rond Margaret River doorgebracht, weer lekker wijn geproefd, maar ook olijfolie, dipjes, kaasjes en allerlei andere lekkere dingen. We hebben ook een paar heel gave grotten bezocht.
Op zaterdag was er een concert van Pete Murray bij Leeuwin Estate (een grote wijngaard)... althans dat dachten wij. We hadden onze trip zo gepland dat we daarheen konden, want dat leek ons erg gaaf. Op de betreffende avond reden we erheen, helemaal voorbereid met ingepakt picknickmandje en al, en zagen we dat het er helemaal niet druk was. En toen we nog dichterbij kamen, zagen we dat er maar 3 auto's op het parkeerterrein stonden, en toen we het podium zagen, was zowel het podium als het veld ervoor helemaal leeg! Wat bleek, we hadden ons vergist in de datum, en het optreden was pas deze zaterdag. Wat baalden wij zeg! Bij Leeuwin Estate konden ze ook nog eens ons geld niet terug geven, omdat we de kaartjes niet daar gekocht hadden. We hebben onze picknick in het Leeuwin-Naturaliste National Park, onder het genot van een prachtige zonsondergang aan de zee (en een zeehond gezien!). Het was nog een heel gedoe om ons geld voor de kaartjes terug te krijgen, maar dat is gelukkig uiteindelijk wel gelukt.

Op zondag reden we door richting de 'Southern Forests', een gebied dat bekend staat om z'n prachtige bossen met enorme bomen. Er zijn een paar hele hoge bomen die vroeger gebruikt werden om bosbranden in een zo vroeg mogelijk stadium te spotten, in de tijd dat daar nog geen vliegtuigen voor gebruikt werden. In deze bomen zijn metalen pinnen geslagen, via welke je helemaal rondom de stam tot bovenin de top van de boom kunt klimmen (zo'n 65 meter hoog). Wij hebben één zo'n boom beklommen, doodeng! In Walpole is 'The Valley of the Giants Treetop Walk'. Dit is een soort wandeling die 40 meter boven de grond is aangelegd, waardoor je tussen de boomtoppen wandelt. Ook dit was erg mooi.

Op dinsdag was het alweer tijd om de 450 kilometer terug naar Perth af te leggen. Woensdag hebben we 3 (gratis!!) huurfietsen opgepikt bij de VVV in Fremantle, en zijn we naar Perth toe gefietst. Dat is zo'n 20 kilometer fietsen en dat was behoorlijk pittig in 35 graden :) We hebben geluncht bij een restaurantje met een Indiaas buffet, op een prachtige locatie aan het water, middenin Perth's Central Business District (CBD), waar het 'pay by donation' is. Je mag dus zelf bepalen hoeveel je betaald, nogal bizar! Op de terugweg hebben we de trein genomen, we hadden niet genoeg energie over om weer helemaal terug naar Fremantle te fietsen.

Voor Daphne was deze trip behoorlijk back to basic. Ze had zo'n beetje sinds de middelbare school niet meer gekampeerd, en dan kamperen wij meestal ook nog in de natuur ipv op een camping, dus zonder douche en soms zelfs zonder wc (maar dat hebben we d'r maar niet aangedaan). Woensdagavond hebben we Daphne weer weggebracht naar het vliegveld.

Je zult misschien gemerkt hebben dat er geen fietstochtjes met onze eigen fietsen in deze post staan... Inèz heeft inmiddels 4 keer haar band geplakt, en Paul heeft 2 keer zijn binnenband en 1 keer zijn buitenband vervangen, dus we hebben besloten dat fietsen in Perth misschien niet 'meant to be' is, en de fietsen staan nu op de Australische marktplaats om weer verkocht te worden!

Inmiddels is voor ons de tijd weer aangebroken om hard naar werk te zoeken. We moeten nog één maand seizoensarbeid doen, en dat willen we nu graag zo snel mogelijk doen. Dus hopelijk kunnen we volgende maand jullie vertellen dat we een geweldig leuk baantje gehad hebben op een idylische wijngaard waar we zeer gewaardeerd werden en konden eten en drinken wat we wilden ;)

Veel liefs van ons!