Een ervaring rijker...

Na ons werk op het Cattle Station Eudamullah zijn we via Carnarvon naar Quobba gereden. In Carnarvon een korte stop gemaakt om flink in te slaan (eindelijk weer lekker veel verse groenten en fruit!) en een duik in de zee te nemen. Bij Quobba bevinden zich de 'Blowholes', dit zijn rotskliffen aan de zee, met gaten in de rots, waar door de kracht van de golven die er tegenaanslaan het water omhoog spuit. Het was een spectaculair gezicht. Bij Quobba kon je direct achter de duinen kamperen. Daar hebben we een paar dagen gestaan om tot rust te komen na ons harde werk op Eudamullah Station. We hebben op het strand gelegen, gezwommen, gesnorkeld, gelezen, gitaar gespeeld, heerlijk! Toen we genoeg hadden van alle rust zijn we verder langs de kust naar het noorden gereden, naar Gnaraloo Station.

Gnaraloo Station staat in de Lonely Planet benoemd als een prachtige plek, waar ze altijd op zoek zijn naar werkers. Een groot pluspunt: het ligt aan zee. Gnaraloo Station heeft ook toeristenaccomodatie, ongeveer 30 huisjes bij de 'homestead' en een paar kilometer terug naar het zuiden een camping direct aan zee, '3 Mile Camp'. Wij kwamen op 20 november aan bij Gnaraloo Station. We hadden afgesproken dat we tot 30 november 5 uur per dag werken, in ruil voor kost en inwoning, en dan vanaf de 30e hele dagen zouden werken en naast kost en inwoning ook salaris zouden krijgen. Uiteindelijk bleek dat er zoveel werk te doen was, dat we maar een paar dagen 'vrijwillig' hebben gewerkt, en vrijwel meteen hele dagen zijn gaan werken.

Het is lastig te beschrijven hoe we ons verblijf op Gnaraloo Station hebben ervaren. We hebben zoveel meegemaakt in de afgelopen weken, en het is niet eenvoudig om dit in woorden uit te drukken. We hebben wel langzamerhand de conclusie getrokken dat mensen die op zo'n Station in de middle of nowhere wonen, een beetje aparte lui zijn, wereldvreemd en eenkennig.

Op Gnaraloo Station wonen drie mensen: Paul R., Colleen en Feral. Paul R. is de eigenaar, een Ier van oorsprong (en dus niet te verstaan) en hij heeft meegedaan aan de Australische versie van Boer Zoekt Vrouw (zonder succes). Colleen 'managed' de homestead, na bijna 4 weken op Gnaraloo Station hebben we nog geen idee wat dat precies inhoudt. Feral is Gnaraloo's manusje-van-alles. Hij repareert de auto's, wat hier al bijna een fulltime job is, en alle andere dingen die kapot gaan. Bijna geen van de auto's konden gestart worden door iets met de contactsleutel te doen, de meeste deuren gingen niet meer open, en soms diende een koelkastrekje als bodem omdat het chassis zelf weggeroest was.

Toen we aankwamen waren er ook nog een Australisch stel en een Frans-Duits stel aan het werk, maar die gingen een week na onze aankomst weg. Ook tijdens ons verblijf, was er een groep jonge mensen die schildpadden bestuderen. Elk jaar komt er een onderzoeksteam zo'n 5 maanden naar Gnaraloo om de schildpadden te bestuderen, die hier op de stranden hun eieren leggen. Toen wij er waren, waren dit 4 meisjes en een jongen. Zij gaan tijdens de vloed (altijd 's avonds of 's nachts) het strand op om te kijken of er schildpadden het strand op komen. Ze patrouilleren dan 6 uur lang over het strand op zoek naar schildpadden. 's Ochtends vroeg gaan ze ook weer het strand op, om te kijken naar de sporen van de schildpadden en de nesten.
Wij zijn een keer meegeweest met de nachtpatrouille, een van de hoogtepunten van ons verblijf op Gnaraloo. We hebben 4 schildpadden (Loggerheads) gezien, ze zijn echt enorm groot, hun schild was ongeveer een meter in omtrek!

Het werk bij Gnaraloo was niet zo zwaar als bij Eudamullah. We hebben veel gewerkt met geiten en schapen. De geiten zijn wilde geiten, die ze vangen en verkopen, omdat de geiten al het voedsel van het land opeten, dus als er te veel wilde geiten zijn, vreten ze het voedsel voor de schapen op. Ter voorbereiding op het scheren van de schapen hebben we schapen opgehaald op verschillende plekken op het land en we hebben omheiningen en poorten gerepareerd. Na het scheren moesten alle schapen een oormerk krijgen, de staart moest afgezet worden en ze moesten worden gecastreerd. De staart afzetten wordt gedaan met een soort elastiekje, dat met een tang om de staart wordt geklemd. De staart sterft dan af en valt er na ongeveer een maand vanzelf af. Hetzelfde hebben we gedaan met de ballen van de rammen. Een interessante ervaring ;) Het werk met de schapen, en natuurlijk met de kleine geitjes en lammetjes vonden we meestal wel leuk. De schapen leken alleen niet in al te beste conditie, Paul R. leek niet echt veel te geven om hun gezondheid. Ook wanneer we de schapen moesten verplaatsen, en dat ging niet snel genoeg naar zijn zin, dan werd hij pissig en was hij heel hardhandig met de schapen. Hij schopte ze of sloeg ze met een plastic buis. Misschien is dat normaal als je met dieren werkt, en denken wij dat je heel voorzichtig met dieren moet zijn terwijl dat niet zo is, maar zover wij hebben ervaren was het meestal niet nodig om de schapen op die manier op te jagen. Ook tegen ons kon Paul R. behoorlijk tekeer gaan als dingen niet gingen zoals hij wilde.

Naast het werk met de schapen en de geiten, hebben we veel (te veel) schoongemaakt. Als er gasten in de huisjes kwamen, moesten de huisjes worden schoongemaakt. En het toiletgebouw op 3 Mile Camp moest om de dag worden schoongemaakt. Daarnaast moesten we regelmatig de afvalcontainers ophalen en legen. Paul en Inèz de vuilnisman en - vrouw :) Het schoonmaken was vervelend werk, maar het hoorde er nou eenmaal ook bij, dus dat konden we wel accepteren.

Al met al viel het werk dus mee. Maar wat bij Gnaraloo heel vervelend was, was dat Colleen en Paul R. hun werkers respectloos behandelden. Ze hebben ons zelden bedankt voor ons harde werk (en dat terwijl we zo'n 190 uur hebben gemaakt in 3 weken), ze waardeerden ons totaal niet. Wij waren voor hun gewoon een van de velen die daar werkten en we werden behandeld als een soort slaven.

Het eten was wederom een interessant issue. Van de andere werkers hoorden we dat het erg eentonig was, elke dag worstjes of gehakt, en voor lunch altijd alleen maar kaas of Polony (soort leverworst) voor op het brood. Colleen besloot wat er 's avonds gegeten werd, en we merkten inderdaad dat men algauw vond dat je te veel eet (en wij eten natuurlijk ook best veel), en er werd ook moeilijk gedaan over wat je mocht gebruiken voor een maaltijd. Uiteindelijk viel het eten voor ons wel mee, omdat Colleen tijdens ons verblijf 2 weken op vakantie was, en wij dus zelf konden bepalen wat we aten en hoeveel. Iedere zaterdag gingen we bij het schildpad-team eten, dat was gezellig.

Tijdens onze laatste twee dagen was er een belangrijke wetenschapper van de West-Australische overheid op bezoek, om te kijken naar het schildpad-programma. Dit was erg belangrijk voor het schildpad-team. Hun leidinggevende, die normaal gesproken niet op Gnaraloo aanwezig is, was hiervoor gekomen, en ook nog een man die zich bezig houdt met het onder controle houden van de wilde dieren op Gnaraloo. Die twee avonden zou iedereen samen eten. Onze een-na-laatste avond was er een bbq. Die avond was heel gezellig. Onze laatste dag heeft Paul nog 3 uurtjes gewerkt, en Inèz niet meer. Die dag hebben we een heerlijke dag gehad op het strand. Paul heeft schildpadden en een rog gezien tijdens het snorkelen. Toen we rond half 7 terug kwamen bij onze accommodatie, kwam Colleen naar ons toe, om ons mede te delen dat we niet waren uitgenodigd voor het diner die avond. Dat was nogal een teleurstelling, omdat we op onze laatste avond graag gezellig met iedereen lekker hadden willen eten. Colleen zei dat ze wat dingen in de koelkast had gezet waar we een salade van konden maken. Toen we in de keuken kwamen, lag er een briefje van Colleen met diezelfde boodschap, maar ook nog dat we absoluut niets uit de andere koelkasten mochten gebruiken. En de kast waar alle olijfolie en sauzen e.d. in stonden hadden ze op slot gedaan, terwijl die anders altijd open was. Het is nogal lastig uit te leggen hoe dit voelde, maar na al het harde werken wat we voor deze mensen gedaan hebben, voelde dit echt verschrikkelijk vervelend. Een hele nare afsluiting van onze tijd bij Gnaraloo Station.

Toen we vlak voor ons vertrek afscheid namen van Paul R. en hem vroegen waarom hij de keukenkast op slot had gedaan, zei hij op een bepaald moment dat hij had gehoord dat onze vorige baas, Roger van Eudamullah Station, had gezegd dat 'he got rid of you, because you ate too much'. We waren stomverbaasd. We wisten wel dat Roger vond dat wij te veel aten, daar maakten we regelmatig grapjes over, maar om dat op deze manier terug te horen was heel heel naar. Vooral omdat het natuurlijk te belachelijk voor woorden is dat Paul R. dat uberhaupt ter sprake brengt. Alsof veel eten een misdaad is, zeker als je werkdagen maakt van 12 uur in de volle zon :-S

Toen we wegreden waren we enerzijds blij dat we weg waren, maar anderzijds zaten we met een ontzettend rotgevoel over hoe we behandeld zijn op Gnaraloo Station...

Inmiddels is het vier dagen later en zijn we eergister aangekomen in Monkey Mia Dolphin Resort. We doen hier vier dagen vrijwilligerswerk. Het is hier zo ontzettend mooi! Een prachtige baai met een mooi strand en een rustige helderblauwe zee en dolfijnen dus. Woensdag toen we aankwamen hebben we al een paar keer dolfijnen gezien die heel dicht bij het strand zwommen!

Maar in de volgende post meer over Monkey Mia en onze dolfijne ervaring hier!


Ps. waarbenjij.nu wil de foto's niet uploaden, dus die staan op facebook: https://www.facebook.com/inez.deckers/media_set?set=a.10151812449600773.1073741827.641025772&type=3