Station life
Blijf op de hoogte en volg Paul & Inèz
16 November 2013 | Australië, Gascoyne Junction
Wat lijkt het alweer lang geleden, het moment dat wij in Carnarvon tientallen 'stations' in de omgeving belden, in werkelijkheid is het maar vijf weken terug!
Op een donderdag ongeveer vijf weken geleden kwamen we aan in Carnarvon, een klein plaatsje aan de Australische westkust. We wilden graag op een van de vele 'stations' in Australie werken, om te ervaren hoe dat is. We schreven eerder al eens dat de wegen vaak over het land van 'stations' lopen en over de koeien die over de weg heen lopen. In het begin van onze trip hebben we een keer op een 'station' overnacht (Charlotte Plains), en sindsdien zijn we nieuwsgierig hoe het leven op zo'n 'station' er nou eigenlijk aan toe gaat.
Na aankomst op de camping in Carnarvon, zijn we meteen rond gaan bellen, met de gouden gids bij de hand. We hebben diezelfde dag veel voicemails ingesproken en een paar eigenaren van 'stations' gesproken die geen werk beschikbaar hadden/geen werknemers zochten of geen salaris betaalden maar alleen kost en inwoning. Toen we Eudamullah Station belden, vertelde de eigenaar dat er net een koppel die voor hen werkte die dag zou vertrekken. Zij zouden de maandag erop sowieso in Carnarvon zijn, en zouden ons dan kunnen ontmoeten. Wij gaven aan dat we in de tussentijd wel gewoon door zouden zoeken, en dus niet twee dagen wilden wachten. Nadat we opgehangen hadden, belden ze binnen een minuut weer terug om te zeggen dat we konden komen. We sprongen een gat in de lucht en hebben een klein vreugdedansje gedaan. Wat waren wij blij!
Waar hebben we gewerkt?
Op zaterdag 12 oktober zijn we richting Eudamullah Station gereden. Het ligt ongeveer 300 km ten noordoosten van Carnarvon. Eén keer linksaf bij Gascoynce Junction, één keer rechtsaf bij het bordje waar Eudamullah op staat en dan ben je er... zo simpel is de weg vinden in Australie. Toen we rechtsaf moesten bij het bordje, dachten we dat we er bijna waren, dat het alleen een soort inrit/eigen weg was, maar vanaf daar was het nog dik een half uur rijden! Je zou dit wel outback Australia kunnen noemen, de wegen zijn verlaten, lang en niet geasfalteerd, het land is dor en droog.
Wie wonen er op Eudamullah Station?
Op Eudamullah Station wonen Roger en Rebecca. Ze hebben twee kinderen; Emily van 7 en Gordon van 6, en twee honden; Zorro en Koko. Het land van Roger en Rebecca is zo'n 90 bij 50 km en ze hebben 4 à 5.000 koeien (en daarnaast ook wilde dieren, zoals kangaroes, ezels, kamelen, dingo's, slangen, goanna's en paarden op hun land). Doordeweeks doceert Rebecca de kinderen. Ze hebben 1 uur per dag les via 'School of the Air', waar ze via internet inloggen en les krijgen van een docent die 300 km verder zit, in Carnarvon. De rest van de dag, tussen 8:30 uur en 15:00 uur neemt Rebecca het onderwijs van de kinderen op zich. Zij zal dit doen tot ze 12 zijn, en dan gaan ze op een kostschool in Perth. Roger leeft een iets afwisselender bestaan dan Rebecca. Hij rijdt regelmatig over zijn land, om te checken of alle windmolens en zonnepanelen, die grondwater omhoog pompen voor de koeien om te drinken, nog werken, en om die windmolens te repareren indien nodig. Soms moet hij koeien ophalen die van zijn land naar andermans land zijn gelopen. Verder doet hij vanalles wat om het huis en op het land moet gebeuren.
Wat hebben we gedaan op Eudamullah Station?
We hadden met elkaar afgesproken dat we gemiddeld 6 dagen per week zouden gaan werken, en omdat er niets in de buurt is hier, was het idee dat we 12 dagen achter elkaar zouden werken, en dan een weekend vrij zouden zijn, zodat we daadwerkelijk ergens naartoe konden gaan. De eerste periode hebben we gewerkt van zondag t/m vrijdag, 13 dagen achter elkaar, daarna waren we wel toe aan weekend! Daarna hebben we nog 1 dag vrij genomen tot onze laatste dag. En die laatste dag was gister! Maar daarover later meer ;)
We hebben echt van alles gedaan hier, soms kan een dag heel afwisselend zijn, maar er zijn ook regelmatig dagen bij dat we de hele dag hetzelfde doen. Een opsomming van onze werkzaamheden:
- het huishouden, vegen, dweilen, prullenbakken legen
- de tuin, planten water geven, onkruid wieden, voor de moestuin zorgen (o.a. de tomaten gediefd en opgehangen - daar kwam Paul's Westlandse ervaring in de 'tomaaie' goed van pas)
- een koe die in 4 delen opgesneden in de koelcel hing versnijden naar dobbelsteenformaat een steaks
- dozen uitpakken - ze zijn 8 maanden geleden hier naartoe verhuisd, en de hele veranda aan de zijkant van het huis en een hele kamer binnen stonden propvol met volle verhuisdozen. Sommige van die dozen bleken zelfs nog onuitgepakt sinds de vorige verhuizing in 2008.
- helpen met het repareren van windmolens
- graven, heel veel graven! o.a. gaten voor de palen van het hek rond het huis en de waterleiding ingraven in de tuin
- nieuwe omheining om het huis maken
- oude omheining slopen
- nieuwe omheining en pilaren van de veranda schilderen
- schuur waarin vroeger de schapen geschoren werden leegruimen (stond vol met oude zooi van de vorige eigenaar, zoals oude motoren en motoronderdelen, oude elektrische apparaten, wol, bouwmaterialen, etc.) en alle meuk naar de 'rubbish tip' (hun eigen vuilnisbelt) brengen
- de helft van diezelfde schapenschuur afbreken
- nieuwe wanden maken voor de schapenschuur en helpen met repareren van het dak
- koeien voer geven (plastic wikkel van hooibalen afhalen en een soort plastic ring om de hooibaal gooien)
- helpen met 'draften' - tijden het draften worden de koeien één voor één bekeken door een soort tussenpersoon en gesorteerd naar mannetje/vrouwtje/kalfje, wat voor soort koe, en de waarde per kilo. De koeien werden verplaatst van één weide naar 3 verschillende, afhankelijk van of ze direct verkocht zouden worden, later verkocht zouden worden, of weer vrij gelaten werden, en daar moesten wij bij helpen.
- helpen met oormerken aanbrengen - dit was interessant en best lastig. De koeien moesten een smalle gang in 'gestuurd' worden, daar werden ze klem gezet en Paul moest dan het oormerk aanbrengen. Roger maakt twee gaten in het andere oor, als kenmerk voor zijn eigen koeien. Waar een oormerk nog verwijderd kan worden door iemand anders, kan dat niet met de twee gaten in de oren. Ook knipte Roger bij een aantal koeien de hoorns af.
Het was pittig werk, vooral omdat het vaak fysiek zwaar en buiten in de volle zon was, gemiddeld was het overdag warmer dan 40 graden. Wij hadden verwacht dat je veel meer met het vee te maken zou hebben, maar eigenlijk lopen die meestal gewoon op het land, en zoeken ze hun eigen voedsel. Pas in de laatste twee weken, toen Roger een aantal van zijn koeien opgehaald had bij een ander 'station', veranderde dat een beetje. Doordat er niet overal rond het land omheiningen staan, kunnen de koeien van het land af lopen. In hun zoektocht naar voedsel en water, gebeurt dit ook. Eén keer per jaar vindt op elk station de 'mustering' plaats. Op dat moment worden alle koeien van het land af gehaald, en wordt gekeken welke koeien er verkocht kunnen worden. Men heeft dan ook altijd een aantal koeien van andere 'stations'. Roger is in de afgelopen periode drie keer met zijn vrachtwagen naar andere 'stations' gereden om die koeien op te halen. Hij heeft ze niet los gelaten op zijn eigen land, omdat koeien blijkbaar de neiging hebben dan weer terug te lopen naar het land waar ze net opgehaald zijn. Deze koeien worden in principe meteen verkocht. Ze staan een tijdje in een weiland met omheining, er komt een tussenpersoon naar de koeien kijken en dan worden ze opgehaald. Zo'n weiland hier is niet zoals in Nederland met lekker groen gras, maar alleen maar droog zand. Er staat een drinkbak, en iedere dag worden er balen hooi in gezet zodat de koeien te eten hebben (op het laatst wat extra balen, want er wordt betaald per kilo).
Waar komt elektriciteit en water vandaan?
Wat wij heel interessant vinden is dat Eudamullah Station zelfvoorzienend is met betrekking tot elektriciteit en water. Al het water in huis en voor de koeien is grondwater, dat dmv windmolens en zonnepanelen omhoog gepompt wordt. Elke dag moet er handmatig een schakelaar omgezet worden om te zorgen dat de tank met water voor de kranen in het huis gevuld wordt. Er is een aparte tank met regenwater, dat als drinkwater wordt gebruikt. Elektriciteit wordt gegenereerd door een aantal enorme zonnepanelen, en als die niet genoeg energie leveren, schakelt het systeem over op een generator. Zo afgelegen wonen betekent ook dat je zelf heel handig moet zijn, je kunt niet even 'een mannetje' laten komen om iets te installeren of repareren. Roger pakt alles zelf aan, van het installeren en repareren van zonnepanelen, repareren van windmolens, repareren van auto's en vrachtwagen, slopen en bouwen van schuren, omheiningen etc.
Hoe was het om te wonen en werken op Eudamullah Station?
Rebecca kan heerlijk koken, dus daar werden wij wel blij van. Na een dag hard werken, kregen we een heerlijke curry, stoofvlees, wokgerecht of spaghetti bolognese en een goed glas wijn voorgeschoteld. Uiteraard bijna altijd met rundvlees, van een koe die in vier delen in de koelcel hing. Na een dikke week genoten te hebben van het lekkere avond eten, begonnen de gerechten zich te herhalen, afgewisseld met iets te vaak worstjes met salade (minimaal drie keer per week, ofwel als lunch ofwel als diner). We kwamen er al snel achter dat Roger een typisch voorbeeld is van 'wat de boer niet kent, dat vreet 'ie niet'. Waardoor Rebecca zich beperkt tot het koken van de paar gerechten die Roger wel eet. Wij boden aan een keertje lunch te maken, en we maakten een lekkere zomerse pastasalade met fruit. We hadden besloten dit in kommetjes te serveren ipv op borden. Roger zei dat hij '*($ toch geen lunch uit een kommetje ging eten', en dat was dat. Hij liep weg, en wij dachten dat hij het misschien ging over doen op een bord, maar nee, hij ging boterhammen voor zichzelf smeren, en Rebecca heeft zijn kom leeg gegeten. Hij heeft het niet eens geproefd! Gelukkig vonden Rebecca en de kinderen het heerlijk. Al met al niet heel motiverend om nog een keertje aan te bieden om te koken...
Het is voor ons wel even wennen om ineens weer met andere mensen te leven, in plaats van met z'n tweetjes. En dan vooral met mensen die zo anders in het leven staan dan wij. Roger is nog nooit buiten Australie geweest, heeft een flink aantal opvattingen waar wij het grondig mee oneens zijn, hij heeft een hekel aan Aboriginals, Aziaten en Amerikanen en vindt studeren maar onzin. Hij gedraagt zich af en toe als een puber. Hij wil ook nooit op vakantie want hij heeft daar geen behoefte aan. Wij moesten vaak ook tot half 9 wachten met eten omdat Roger vaak nog urenlang aan het bellen was, zowel werk als prive. En vervolgens schuift hij al hardop boerend z'n eten in 3 tellen naar binnen en wacht ook niet per definitie met weggaan tot iedereen uitgegeten is. Rebecca neemt de rol van liefhebbende echtgenote, moeder en gastvrouw op zich, waarin ze iedereen tevreden probeert te houden. De kinderen groeien de eerste 12 jaar van hun leven op met enerzijds onnoemelijk veel vrijheid, en tegelijkertijd in een enorm beschermd wereldje. Ze spelen heel veel buiten, rennen rond het huis, plukken tomaatjes direct uit de moestijn en 'mulberry's' uit de boom, spelen in het zand en in de modder (als de sprinklers aanstaan). Maar tegelijkertijd spelen ze meestal alleen met elkaar, ze ontmoeten geen andere kinderen.
We hoopten dat we op een 'station' ook gave dingen zouden doen/leren, zoals paardrijden, motor rijden en vliegen. Maar helaas was dat niet het geval. Op Eudamullah Station gebruiken ze geen paarden bij het werk. Wel motoren, maar er was niet echt tijd danwel mogelijkheid om ons te leren motor rijden. En het vliegtuig kwam vorige week terug na een reparatie. Het hele gezin ging toen omstebeurt vliegen, maar wij kregen die kans helaas niet :(.
Wat hebben we in ons enige vrije weekend gedaan?
Nadat de eerste twee weken werken, kwamen Jayden en Joe, onze Australische vrienden op bezoek. Ze reden rond 12:30 uur weg uit Carnarvon. Toen ze er rond 18:30 nog niet waren en het langzaam donker werd, begonnen we ons een beetje zorgen te maken. Na Carnarvon is er geen ontvangst meer met je mobiel, dus we konden elkaar niet bellen. Paul besloot dat we de eigen weg (25 km) uit zouden rijden tot de splitsing met de hoofdweg, om te kijken of ze daar ergens zouden zijn. Uiteindelijk zijn we nog een kilometer of 5 verder gereden de hoofdweg op, maar geen spoor van de jongens. We hadden inmiddels bedacht dat als ze pech zouden hebben, dat er niet veel mensen langs zouden rijden die konden helpen en zelfs als ze weer verder zouden kunnen dat ze dan niet meer in het donker verder zouden rijden, dus dat ze dan wellicht pas zaterdagochtend aan zouden komen. Toen we rond 20:30 uur aan tafel gingen, werd er op de deur geklopt. En daar waren ze! Herinner je je de route van Carnarvon naar Eudamullah Station nog? Deze jongens waren er in geslaagd de afslag naar links bij Gascoyne Junction te missen, en hier pas na 250 km achter te komen. Ze zijn dus 500 km omgereden om bij ons te komen! De volgende dag zijn we samen naar Kennedy Range National Park gegaan. Dat is relatief dichtbij Eudamullah Station. Het was heet, heet, heet en niets om af te koelen, geen waterval, geen rivier, geen meer (althans, niet gevuld met water op dit moment). We hebben er niet veel gedaan, alleen een beetje gezeten, biertjes gedronken, muziek geluisterd en gekletst. Zondag zijn de jongens weer terug richting Carnarvon gereden en wij terug naar Eudamullah Station. Het was heel leuk om ze weer te zien. We hadden eigenlijk afgesproken om kerst samen te vieren, maar zij reizen nu zo snel richting het zuiden dat we dat helaas niet gaan redden, en daarom hebben ze ons een ingelijste foto van ons vieren gegeven als vervroegd kerstcadeau. Superschattig! :)
Vandaag vertrekken we bij Eudamullah Station, op naar nieuwe avonturen (and a jump in the ocean)!
Wist je dat?
- Roger schiet op het station wilde paarden, dingo's en ezels dood als hij ze tegen komt
- We onze eerste slangen in het wild hier hebben gezien. Drie pythons en Paul heeft één grote groene slang gezien, waarvan we niet weten wat het was.
- Koeien uit hun hoorns kunnen bloeden? Als de hoorn afgeknipt wordt, spuit er letterlijk een straal bloed uit!
- Tijdens het werken met de koeien, maar eigenlijk vooral met de stieren, moesten we altijd op ons hoede zijn en de stieren nooit de rug toe keren. Ze willen nog weleens aanvallen als ze pissig zijn. Af en toe leek er eentje op je af te komen, en dan sprongen we op het hek, zodat we snel uit het weiland konden klimmen mocht dat nodig zijn. Dat gaf af en toe een behoorlijke adrenaline rush tijdens het werk.
-
18 November 2013 - 09:18
Inge:
Jeeetje, wat hebben jullie veel gedaan! Lijkt me dat je er een wisselend gevoel aan over hebt gehouden. Super leuk verslag om te lezen, erg interessant:-) En wat een geweldige foto van Paul op de grasmaaier, whahaha!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley